Οι Neon είναι γνωστοί για τα ambient, ηλεκτρονικά ηχοτοπία τους, που έχουν αποτυπωθεί μέχρι σήμερα σε 4 album, 2 από αυτά soundtrack θεατρικών παραστάσεων...
Η άνοιξη του 2012 τους βρίσκει με έναν καινούριο δίσκο, που αποτελείται από 10 μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη.Οι Neon για πρώτη φορά παρουσιάζουν τραγούδια με μουσική και στίχους, οι μέχρι τώρα δουλειές τους ήταν αποκλειστικά οργανικές. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην ιδέα της χρήσης ακουστικών οργάνων, "καθαρών" και όχι επεξεργασμένων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μια άλλη άνοιξη, πίσω στο 2008, γράφτηκε το πρώτο κομμάτι, χωρίς να υπάρχουν σκέψεις για κάτι περισσότερο. Κάτι σαν άσκηση ύφους και βέβαια απόρροια της αγάπης τους για την ποίηση του Καρυωτάκη. Ακολούθησαν κι άλλα κομμάτια, εμπνευσμένα από τα πιο αγαπημένα τους ποιήματα. Ό,τι χρειάστηκαν υπήρχε ήδη εκεί. Η βαρύτητα των στίχων, η μουσικότητά τους, αλλά και το γενικό κλίμα της καρυωτακικής ποίησης, το οποίο, ανακάλυψαν πως με έναν περίεργο τρόπο συγγένευε με το μουσικό τους στίγμα. Αυτό τους βοήθησε να ξεπεράσουν το αρχικό δέος της απόπειρας μελοποίησης ενός τόσο σημαντικού ποιητή και τους ενέπνευσε να δουλέψουν με μία, απροσδόκητη, ωστόσο στιβαρή πεποίθηση. Σιγά-σιγά μαζεύτηκε το υλικό και τότε ήρθε η ιδέα να μοιραστούν το ερμηνευτικό κομμάτι με καλλιτέχνες που πάντα εκτιμούσαν. H Etten, ο The Boy, ο Lolek και ο Βαγγέλης Στρατηγάκος άκουσαν τα demo και δέχτηκαν την πρόσκληση με ενθουσιασμό.
Οι στίχοι του Καρυωτάκη, πιο επίκαιροι από ποτέ, ζωντάνεψαν μέσα από μελωδίες αιθέριες, αφηρημένες και συχνά απόκοσμες και ερμηνείες λιτές και εσωστρεφείς. Η μουσικότητα των ποιημάτων, οδήγησε τους Neon στο να αγνοήσουν την τυπική δομή του τραγουδιού (κουπλέ-ρεφρέν) και να ακολουθήσουν ευλαβικά τον οίστρο των στίχων.
Ο τίτλος του album «Κάθε Πραγματικότης, Aποκρουστική» (μια φράση από το τελευταίο γράμμα που άφησε πίσω του ο αγαπημένος αυτόχειρας) όσο κι αν αντανακλά το κλίμα της εποχής που διανύουμε, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν σημαίνει επουδενί παραίτηση και κατάθεση των όπλων. Η δημιουργία αποτελεί διέξοδο, γι' αυτό και η μελαγχολία που διαπνέει αυτό το δίσκο και φυσικά τα ποιήματα του Καρυωτάκη, είναι καθαρτική και εξυψωτική.
